باب الحوائج

آمده است و بر درگاهت زانوی ادب زمین زده، تا برای نوشتن از مهربان ترین عموی عالم، از «تو» اذن بگیرد. آمده است تا دل و قلم را تسلیمت کند؛ تا «تو» بگویی چه بنویسد... بر سر سجاده ی امید نشسته تا «تو» کمی نگاهش کنی و فرمان نوشتن را بر قلبش صادر کنی...
...
اصلا این بار می خواهد شب میلاد «آرام و قرار دل»، بر آستانه ی بارگاه محبوبه ی حق چنگ زند. اصلا این بار می خواهد مقیم کوی بانوی اول عالم شود و دستان گداییش را روبروی مادر آب و آفتاب بگیرد و با نوای آرام «وَ تَصَدَّق عَلینا» ظرف خالی دل را از باران وجود «تو» لبریز ببیند... این بار شبیه اهالی اعتکاف، آنقدر بر درب حرم عصمت فاطمی می ماند و ملتمسانه دق الباب می کند، تا پاسخ بگیرد... هر که نداند، «تو» و دل خوب می دانید که پسر مودب و با وفایش، «باب الحوائج» و «پناه» عالم است و عالم به اعتبار دستان خدایی و  غیرت مردانه ی او، پا بر جاست...